Autor: robrac

Tak, muszę się przyznać, jestem nauczycielem. Przychodzi mi to z pewną trudnością, bo słowo to, w pewnych kręgach, staje się powoli synonimem określeń typu frajer, niedorajda, popychle, pajac, dziwak, a nawet półgłówek i nierób, że wymienię tylko te delikatniejsze. W gronie znajomych staram się nie rozmawiać na tematy zawodowe, żeby nie wywoływać na ich twarzach wyrazu konsternacji i uśmieszków politowania. Jeszcze się swojej profesji nie wstydzę, ale nie chcę, mówiąc językiem swych wychowanków, przy takich okazjach robić przypału, ani obciachu, wzbudzać niepotrzebnych emocji, prowokować jałowych dyskusji. Rzeczywistość mojego zawodu wydaje się niektórym nieskomplikowana. Po jej odcedzeniu z gęstego sosu posłannictwa i „niesienia kaganka”, dla sporej liczby niegłupich, wydawałoby się, ludzi (wystarczy poczytać sondaże, listy do gazet, fora internetowe itp.) jestem leniwym frajerem, który, za pieniądze niewiele większe od zasiłku dla bezrobotnych, zgodził się uczyć dzieci, pracując 18 (sic!) godzin w tygodniu. Muszę przyznać się do wszystkiego. W pewnym sensie, jestem nauczycielem z przypadku. Nigdy nie było moim celem nauczanie „masowe”, bo zawsze zdawałem sobie sprawę z jego ograniczeń. Zaczynałem od zajęć indywidualnych, które zresztą kontynuuję, nie chcąc myśleć na lekcjach o niezapłaconym rachunku za życie. Przyznaję, że, na początku, nie bardzo wiedziałem, na czym ten zawód polega. Do dziś kilka rzeczy mnie zdumiewa. Ale mi się spodobało. Były wzloty i upadki. Nabrałem doświadczenia i czegoś niedostępnego licznym przedstawicielom profesji – niezbędnego dystansu do misji. W swojej pracy staram się kierować zdrowym oportunizmem, tj. wykorzystywać każdą okazję do pokazywania dzieciakom, jak działa świat, niezależnie czy dotyczy to „mojego” przedmiotu, retikulum endoplazmatycznego, czy geografii Chin. Mimo to, nie sądzę, by moja praca mogła mieć charakter uniwersalny i trafiać do każdego. Zdaję sobie z tego sprawę i, pracując w szkole publicznej, płacę za to wysoką cenę. Nie wyobrażam sobie jednak, bym mógł z takiej postawy zrezygnować – „przerabianie podręcznika” odbierałoby tej pracy jakikolwiek sens, bo w końcu ten ekonomiczny jest raczej znikomy. Przez dziewiętnaście lat uczyłem języka angielskiego w jednym z gimnazjów publicznych w Łodzi, które, choć wykonywało kawał dobrej, nauczycielskiej roboty, komuś bardzo przeszkadzało. Ostatnio pracuję w liceum. Wydaje mi się, że zainteresowanie istotą i funkcjonowaniem edukacji stało się dla mnie kwestią natury czysto profesjonalnej, już od dawna nie bardzo odróżniam życie zawodowe od prywatnego.

Kto się boi sztucznych snów?

Kto się boi sztucznej inteligencji w edukacji? Śledząc tradycyjnie alarmistyczne nagłówki popularnych serwisów, można by odnieść wrażenie, że wszyscy. Trudniej jest zgadywać, kto się nie boi. W rzeczywistości, ten wylew obaw ma dwa główne nurty – jednym jest wyrachowana, oportunistyczna akcja mediów wszelakich, czyli pogoń za skutecznym clickbait’em. Sekundują jej panikarze interesowni, którzy na tych … Czytaj dalej Kto się boi sztucznych snów? →

Reklama

Kompetencje stada

Stado nie wybacza. Nie docieka i nie negocjuje. Nie bierze jeńców. Zaszczuje i zabije. Stado chroni jedynie swoich, posłusznych i podporządkowanych. Nie możesz do niego należeć i być innym. W dowolny sposób. Fizycznie bądź mentalnie. Jesteś wtedy zagrożeniem dla jego elementarnych funkcji, a na to stado nie może pozwolić, bo sednem jego istnienia są wsobność, … Czytaj dalej Kompetencje stada →

Nowy, wspaniały człowiek

Załóżmy jednak, że zastrzeżenia, wymienione w pierwszej części tego wpisu, są możliwe do obejścia, albo też są jedynie marudzeniem starego zgreda, bez konta na Instagramie – jakie to sztucznie-inteligentne cuda czekać nas mają od jutra, w szkole naszej powszechnej? Wedle całkiem rozpowszechnionych sądów, ma to być „rewolucja w działaniu i postrzeganiu edukacji”, „ułatwienie życia” i … Czytaj dalej Nowy, wspaniały człowiek →

AI, aj, aj…

Kiedy w przestrzeni medialnej pojawia się akronim AI, budzi na ogół dwa przeciwstawne skojarzenia[1]: to obecnie już rzadsze – wyobrażenie dobrotliwego bóstwa opiekuńczego, do którego ludzkość tęskni od zarania swego istnienia, wywiedzione wprost z epoki zachłyśnięcia się perspektywą niczym nieograniczonego postępu technologicznego, oraz to znacznie bardziej rozpowszechnione – uosobienie nieubłaganej Nemezis, o twarzy Arniego-Terminatora, zrodzone … Czytaj dalej AI, aj, aj… →

Myślenie życzeniowe w pedagogice

Pedagogika nie może wyzwolić się z pułapki uogólnień i chciejstwa, która, pozwalając na kreację pozornie oczywistych rozwiązań godnych upowszechnienia, w większości przypadków, pozostawia chętnych do ich stosowania bezradnymi w obliczu realiów. Dotyczy to zarówno młodych nauczycieli, którzy jeszcze wierzą w istnienie pedagogicznego Graala, jak i tych, których wiara jest na wyczerpaniu, a którym wmawia się, … Czytaj dalej Myślenie życzeniowe w pedagogice →

Zez Janusa?

Czy mamy jakieś inne opcje? Czy pedagogika może wyjść poza janusowe perspektywy dydaktyki Roty i kształcenia do nieprzewidywalnego, ale zawsze politycznie usłużnego fantazmatu? A może wreszcie coś po środku? Mówiąc szczerze, nie sądzę. Jest to mało prawdopodobne z trzech podstawowych, zawierających się w sobie przyczyn, a tak naprawdę jednej, którą można rozpatrywać na trzech poziomach: … Czytaj dalej Zez Janusa? →

Janus pedagogiki

Pedagogika już od dość dawna balansuje między dwiema, przeciwstawnymi, wręcz janusowymi optykami. Pierwsza to oczywiście czerpanie z doświadczeń i osiągnięć minionych pokoleń, które, choć w dużej mierze zrozumiałe i nieuniknione, często przyjmuje postać słynnego "Ja w twoim wieku to…" Trzeba być pedagogicznym troglodytą, by dziś stosować ten klasyczny wstęp do pełnej samouwielbienia połajanki. Wciąż można … Czytaj dalej Janus pedagogiki →

Sztuczna inteligencja nas zmieni/odmieni?

Prof. Stanisław Czachorowski zmierzył się z enigmą sztucznej inteligencji, która zaczyna pojawiać się w oświacie. To nie jest łatwy temat do analizowania, nic więc dziwnego, że pojawia się mnóstwo wątków, luźnych skojarzeń, a także mieszanina obaw i nadziei. Wiem, jak to jest, bo sam od dłuższego czasu próbuję odnieść się do problemu, nie jestem z … Czytaj dalej Sztuczna inteligencja nas zmieni/odmieni? →

Brainlessness

Jak wszystkie inne trendy, moda na wschodnie techniki relaksacyjne i ich pochodne powraca do Europy, czy też szerzej, krajów cywilizacji zachodniej, cyklicznie. Najmocniejsze wychylenia tej sinusoidy notuje się oczywiście w momencie rozmaitych przesileń i kryzysów, kiedy wydaje się, że tzw. zachodni styl życia się nie sprawdza. Polska od zawsze stawia na recykling – najczęściej na … Czytaj dalej Brainlessness →